27 de julio de 2011

El Abismo

No puedo más, todo esto me supera. Ha llegado este momento en el que vuelvo a formularme la misma pregunta: ¿Vale la pena seguir intentándolo? Me decepciono a mí misma al no responder un sí rotundo sin dudar, pero eso es lo que siento: que ya no vale más la pena que siga luchando por esto, que lo único que me produce son fracasos y decepciones.

Quiero seguir, y lo sé, pero no puedo. Cada vez que me encuentro en esa situación es más insoportable, la sensación que querer escribir, pero sentirme incapaz de ello. Porque mi peor pesadilla es esa hoja en blanco, que continua esperando a que la llene de sentimiento y de vida.

Y sin embargo sigo sin poder. Tengo ideas que me rondan por la cabeza, intentando coger forma para devenir una historia, algo con un mínimo de sentido, pero lo único que consigo son argumentos aislados que no sé cómo relacionar cuando me pongo delante de esa temida hoja en blanco. Siento también la necesidad de expresarme, de dejar que esas ideas se exterioricen de algún modo, escribiendo. Pero me he cansado de sentirme tan inútil y vacía cada vez que me convenzo de volver a intentarlo y fracaso. Me entran ganas de llorar cuando me rindo y me voy, dejando la hoja tan muerta y vacía como estaba.

Este se suponía que era mi último intento, esa frase típica de “Venga ahora sí, que ahora saldrá todo mejor” y no sé si mejor o peor, pero por lo menos tengo algo, tengo estas palabras que me ayudan a no sucumbir aún, porque veo un negro abismo cerca y no quiero caer en él, ya que supondría dejar atrás mi sueño, este sueño que no dejo de perseguir des que era pequeña, esta ilusión de crear textos bellos que tengan una parte de mí y que puedan gustar a gente, hacerles sonreír, hacerles llorar,… Hacerles sentir lo que sentí yo escribiendo.

Pero ahora tengo esta sensación de estar corriendo en círculos, de esforzarme y no avanzar, de hacer intentos en vano, y no puedo más porque cada palabra que no me sale, cada sentimiento que no puedo transmitir es una herida en mi corazón, que amenaza en matarme. No quiero exagerar, pero desde siempre me ha asustado decepcionar los que esperan mucho de mí, y ahora veo que más miedo me da decepcionarme a mí misma, probablemente porque soy la que espera más de mí. Y por eso siempre que no puedo escribir se rompe un pedacito de mi autoestima, se derrumba algo en mi interior y aparece esa vocecita estúpida que me tormenta susurrándome: “Déjalo ya, nunca vas a conseguir nada bueno, nunca vas a escribir nada que guste, eres una fracasada, deja de desperdiciar tu tiempo y tus fuerzas en algo que nunca, NUNCA te va a hacer sentir realizada”.

Puede que esa vocecita tenga razón, quizás debería dejarme arrastrar hacia el abismo que se abre a mis pies y dejarlo todo, olvidar que ese era mi sueño y vivía por él.  Puede que tenga razón, pero aún así me niego a aceptarlo, me niego a caer en el abismo y me niego a renunciar a mi ilusión. Voy a seguir luchando aunque sea por textos cómo este, que aún no tener nada de bello, expresa cómo me siento y, espero, despertará una reacción en aquellos que se interesen en leerlo.

5 comentarios:

  1. waaaaaaaaaaaaaaaa *-* estaa geniaaaaaaaaaal!:D a mi me ha gustadoo mucho muchoo muchoo ^^ ademas, me siento identificada porque a mi me pasa igual con los deportes (basicamente correr), me da miedo a decepcionar a la gente que dice que corro mucho y tengo resistencia y eso, por eso me senti bastante mierda cuando me paso lo del gimasio, me pregunte: que ha pasado conmigo? porque no he podido resistir? blablabla pero bueno, da igual xD



    PD. cuando has dicho: "ya que supondría dejar atrás mi sueño" por unos segundos pensaba que decias el sueño de draco malfoy xD
    PD2. estoy hblando en castellano Ö! Sigue escribiendo(L)!

    ResponderEliminar
  2. me ha encantado ^^ , tu ya sabes x k ^^ .
    x cierto...siempre me han dixo: kiza hoy no veas resultados, pero mañana si ^^.
    PD: x cierto sn necesarios 40 musculos para arrugar una frente, pro solo 15 para sonreír ^^

    ResponderEliminar
  3. Bueno ya que todo el mundo habla en castellano... yo no! I'm gonna talk in English and you know why Marina, you know why. Cause I'm your telepatic-english-bro. And I only want to say that I feel exactly with the music and I won't leave my dreams, and I want you to do the same as me. Please, you are gorgeous, you are fantastic, you are... my inspiration. Love ya :)

    ResponderEliminar
  4. Perdona? Tus dos textos han sido hermosos. Es increíble lo que escribes. Me alegra mucho saber que no vas a caer. De verdad que tienes mucho talento^^ No te vengas abajo. Tu puedes. Lo estas consiguiendo :)

    ResponderEliminar
  5. Perdona??? Ho dius en serioo¿¿ Saps qe se't dona genial!! Es cert qe la fulla en blanc fa por i qe realment decepciona veure com no pots escriure res tot i qe tinguis idees.. Pero tens un talent INNAT qe el te molt poca gent Marina. I hope someday I will enter a bookshop and see SHARK, by Marina and I hope I am able to produce the Holliwood movie and be the main character!!! Sigue haciendo lo que te gusta por que es lo que te hace ser fuerte i tirar hacia delante. (soc plurilingüe!!!)

    ResponderEliminar