Miro a mi alrededor
y no comprendo lo que veo. Todo está hecho un desastre: allí dónde debería
estar mi casa, todo es polvo y cenizas que irritan mis ojos y crean aún más
lágrimas amargas. Parpadeo una vez más, con la esperanza que cuando vuelva a abrir
los ojos, todo volverá a la normalidad, que mi casa volverá a alzarse delante
de mis ojos, y esta pesadilla habrá terminado.
Abro los ojos
lentamente, por miedo a la imagen que veré. Como en el fondo ya sabía, nada ha
cambiado: edificios derrumbados forman el paisaje a mi alrededor. El humo me
hace toser, y en aquél momento me siento extremadamente desgraciada. Sin
fuerzas, caigo sobre mis rodillas, que se ensucian de polvo, y rompo a llorar
aún más intensamente.
Cojo polvo con las
manos y dejo que se deslice lentamente entre mis dedos y se lo lleve el viento
volando. No sé qué hacer. El sentimiento de impotencia me invade, haciéndome
sentir inútil y diminuta en medio de aquella ciudad en ruinas. No puedo
explicarme que ha pasado, no tengo la menor idea de lo que ha sucedido. Lo
único que sé es que estoy arrodillada y llorando delante de lo que una vez fue
mi casa y que ahora no es más que polvo.
No sé donde está la
gente, no sé siquiera si están bien, aunque la mera idea de pensar que mis
familiares y amigos hayan sufrido algún daño me aterroriza. Estoy confusa, aún
no acabo de creerme mi situación: lo siento todo lejano, como si fuera un
sueño. No puedo aceptar que todo mi mundo se haya derrumbado en cuestión de
segundos.
Me levanto con un
gran esfuerzo, tambaleándome. Estoy cansada, muy cansada. Me siento vacía por dentro,
como si también mi corazón se hubiera convertido en polvo. Doy tres pasos
inseguros hacia adelante, y me obligo a mi misma a seguir andando. No sé a
dónde me dirijo, pero necesito huir de allí.
No sé qué es lo que
voy a hacer. De momento me alejaré de aquí, deseando despertar en cualquier
momento y poder respirar aliviada sabiendo que no era más que un sueño. Seguiré
andando, buscando algo que me de fuerzas, buscando alguien que me dé explicaciones.
Intentando sobrevivir a esta situación tan nueva e inesperada que amenaza a
destruirme a mí como ha hecho con todo lo que yo amaba.
No sé per què però em recorda al mecanoscrit del segon origen. ._. Esta molt bé Marina, i si ara mateix passes per una situació així, jo intentaré donar-te explicacions i et donaré totes les meves forces! :D
ResponderEliminarHey, a mi m'ha recordat a la pobra Katniss quan baixa al districte 12 després de tot *_* Està molt bé straccisister, no cal ja ni que t'ho digui! Tinc ganes de veure't :3
ResponderEliminar